آرتریت عفونی

آرتریت عفونی (آرتریت سپتیک) عفونت در مایع و بافت های مفصل است که معمولاً توسط باکتری ها ایجاد می شود، اما گاهی اوقات توسط ویروس ها یا قارچ ها ایجاد می شود. باکتری‌ها، ویروس‌ها یا قارچ‌ها ممکن است از طریق جریان خون یا از عفونت مجاور به مفصل پخش شوند و باعث عفونت شوند. درد، تورم و تب معمولا در عرض چند ساعت یا چند روز ایجاد می شود.

دو نوع آرتریت عفونی وجود دارد:

• حاد
• مزمن

آرتریت عفونی حاد

آرتریت عفونی حاد که توسط باکتری ایجاد می شود به سرعت شروع می شود. بیشتر موارد آرتریت عفونی حاد هستند. آرتریت عفونی حاد می تواند بر افراد سالم و همچنین افرادی که دارای عوامل خطر هستند تأثیر بگذارد. غضروف داخل مفصل، که برای عملکرد طبیعی مفصل ضروری است، می تواند ظرف چند ساعت یا چند روز از بین برود یا آسیب ببیند.

گاهی اوقات، آرتریت در افرادی ایجاد می شود که دارای عفونت هایی هستند که استخوان ها یا مفاصل را درگیر نمی کنند، مانند عفونت اندام های تناسلی یا اندام های گوارشی. این نوع آرتریت واکنشی به آن عفونت است و به همین دلیل آرتریت واکنشی نامیده می شود. در آرتریت واکنشی، مفصل ملتهب است اما در واقع عفونی نشده است.

آرتریت عفونی حاد معمولاً توسط باکتری ها و ویروس ها ایجاد می شود. باکتری‌های مختلف می‌توانند یک مفصل را آلوده کنند، اما باکتری‌هایی که به احتمال زیاد باعث آرتریت عفونی حاد می‌شوند به سن فرد بستگی دارد. ویروس هایی مانند HIV، پاروویروس ها و آنهایی که باعث سرخجه، اوریون و هپاتیت B و هپاتیت C می شوند، می توانند مفاصل را در افراد در هر سنی آلوده کنند. عوامل خطر زیادی برای آرتریت عفونی وجود دارد. اکثر کودکانی که به آرتریت عفونی مبتلا می شوند، عوامل خطر مشخصی ندارند.

بیشتر بخوانید: آرتریت روماتوئید

عوامل خطر برای آرتریت عفونی حاد

• سابقه عفونت مفصلی در گذشته
• جراحی مفصل یا مفصل مصنوعی
• استفاده از سوزن برای تزریق مواد مخدر
• بیماری های مزمن (مانند دیابت، لوپوس و اختلالات مزمن ریه یا کبد)
• سن بالاتر
• اعتیاد به الکل
• رفتارهایی که خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی را افزایش می دهد.
• اختلالاتی که باعث آسیب مداوم مفاصل می شوند (از جمله آرتریت روماتوئید، استئوآرتریت، و آرتریت ناشی از آسیب)
• عفونتی که به جریان خون می رسد (باکتریمی)
• هموفیلی
• افرادی که تحت درمان دیالیز هستند
• عفونت های پوستی

به عنوان مثال، در فردی که دارای ذات الریه (عفونت ریه) یا سپسیس (عفونت جریان خون) است، باکتری ممکن است در یک یا چند مفصل رسوب کند که منجر به آرتریت عفونی می شود. آرتریت عفونی حاد ممکن است در کودکانی رخ دهد که هیچ فاکتور خطری ندارند. حدود ۵۰ درصد از کودکان مبتلا به عفونت مفاصل زیر ۳ سال سن دارند. با این حال، واکسیناسیون معمول دوران کودکی برای هموفیلوس آنفولانزا و استرپتوکوک پنومونیه میزان بروز را در این گروه سنی کاهش می دهد.

آرتریت عفونی مزمن

آرتریت عفونی مزمن به تدریج طی چند هفته شروع می شود. موارد بسیار کمی از آرتریت عفونی مزمن هستند. آرتریت عفونی مزمن اغلب افرادی را تحت تاثیر قرار می دهد که دارای عوامل خطر هستند. مفاصلی که بیشتر مبتلا می شوند عبارتند از: زانو، شانه، مچ دست، لگن، آرنج و مفاصل انگشتان.

اکثر عفونت های باکتریایی، قارچی و مایکوباکتریایی تنها یک مفصل یا گاهی اوقات چندین مفصل را تحت تاثیر قرار می دهند. به عنوان مثال، باکتری هایی که باعث بیماری لایم می شوند، اغلب مفاصل زانو را آلوده می کنند. باکتری های گنوکوکی (گنوکوک ها) که باعث سوزاک، ویروس ها (مانند هپاتیت) می شوند و گاهی اوقات برخی از باکتری های دیگر می توانند چند یا چند مفاصل را همزمان آلوده کنند.

عوامل خطر برای آرتریت عفونی مزمن

• روماتیسم مفصلی
• عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV).
• سیستم ایمنی سرکوب شده (به دلیل سرطان یا استفاده از داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند)
• یک مفصل مصنوعی

علل

ارگانیسم هایی که باعث عفونت می شوند، عمدتاً باکتری ها، معمولاً از یک عفونت مجاور (مانند استئومیلیت یا زخم عفونی) یا از طریق جریان خون به مفصل گسترش می یابند. اگر مفصل در حین عمل جراحی یا با تزریق یا آسیب (مانند زخم گازگرفتگی از یک فرد یا گاز گرفتن سگ، گربه یا موش صحرایی) آلوده شود، می‌تواند مستقیماً عفونی شود.

علائم

در آرتریت عفونی حاد، علائم معمولاً طی چند ساعت تا چند روز شروع می‌شوند. مفصل عفونی معمولا به شدت دردناک و گاهی قرمز و گرم می شود. حرکت یا لمس آن بسیار دردناک است. مایع در مفصل عفونی جمع می شود و باعث تورم و سفت شدن آن می شود. علائم گاهی اوقات شامل تب و لرز نیز می شود.

آرتریت گونوکوکی معمولا علائم خفیف تری ایجاد می کند. افراد معمولاً بین ۵ تا ۷ روز تب دارند. افراد ممکن است تاول های پوستی، برجستگی ها، زخم ها یا بثورات پوستی یا زخم هایی در دهان یا اندام تناسلی و روی تنه، دست ها یا پاها داشته باشند. قبل از اینکه مفصل متورم و حساس شود، ممکن است درد از یک مفصل به مفصل دیگر منتقل شود. تاندون ها ممکن است ملتهب شوند.

نوزادان و کودکانی که برای صحبت کردن بسیار کوچک هستند، تمایل دارند مفصل عفونی را حرکت ندهند، تحریک پذیر هستند، ممکن است از خوردن امتناع کنند، ممکن است تب داشته باشند یا ممکن است تب نداشته باشند. کودکان خردسال مبتلا به عفونت زانو یا لگن ممکن است از راه رفتن امتناع کنند.

در آرتریت عفونی مزمن، علائم معمولاً تورم تدریجی، گرمی خفیف، قرمزی کم یا بدون قرمزی ناحیه مفصلی و درد دردناک است که ممکن است خفیف و کمتر از آرتریت عفونی حاد باشد. معمولاً یک مفصل درگیر می شود. افراد ممکن است بسته به علت آرتریت عفونی علائم دیگری مانند علائم بیماری لایم یا غدد لنفاوی متورم داشته باشند اگر علت آن زخم گزش عفونی باشد.

تشخیص آرتریت عفونی

• آنالیز و کشت مایع مفصلی
• آزمایشات خون
• گاهی اوقات آزمایش خلط، مایع نخاعی و ادرار
• گاهی اوقات اشعه ایکس، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، یا سونوگرافی

راه های درمان

• آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد قارچ
• رفع چرک
• آتل بندی مفصل و به دنبال آن فیزیوتراپی
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند به کاهش درد، التهاب و تب کمک کنند.

آنتی بیوتیک ها

شروع آنتی بیوتیک به محض مشکوک شدن به عفونت، حتی قبل از اینکه آزمایشگاه ارگانیسم عفونی را شناسایی کند، مهم است. آنتی بیوتیک هایی که باکتری هایی را که به احتمال زیاد باعث عفونت می شوند از بین می برند، تا زمانی که ارگانیسم عفونی شناسایی شود، معمولاً ظرف ۴۸ ساعت پس از آزمایش مایع مفصلی تجویز می شود. آنتی بیوتیک ها ابتدا از طریق ورید (داخل وریدی) داده می شوند تا اطمینان حاصل شود که مقدار کافی دارو به مفصل عفونی می رسد.

اگر آنتی بیوتیک ها در برابر باکتری های عفونی موثر باشند، بهبودی معمولاً در عرض ۴۸ ساعت اتفاق می افتد. به محض دریافت نتایج آزمایشگاهی، آنتی بیوتیک ممکن است بسته به حساسیت باکتری خاص به آنتی بیوتیک های خاص تغییر کند. آنتی بیوتیک های داخل وریدی به مدت ۲ تا ۴ هفته ادامه می یابد. سپس آنتی بیوتیک ها به مدت ۲ تا ۶ هفته دیگر از راه خوراکی با دوزهای بالا تجویز می شوند. عفونت های ناشی از ویروس ها معمولا بدون درمان آنتی بیوتیکی بهبود می یابند.

رفع چرک

پزشک اغلب چرک را با سوزن (آسپیراسیون) خارج می کند تا از تجمع آن جلوگیری کند، زیرا چرک انباشته شده ممکن است به مفصل آسیب برساند و ممکن است درمان آن با آنتی بیوتیک دشوارتر باشد. اگر تخلیه با سوزن دشوار باشد (مانند مفصل ران) یا ناموفق باشد، ممکن است به آرتروسکوپی (روشی که از یک محدوده کوچک برای مشاهده مستقیم داخل مفصل استفاده می‌شود) یا جراحی برای تخلیه مفصل نیاز باشد. آسپیراسیون اغلب بیش از یک بار انجام می شود. گاهی اوقات یک لوله برای تخلیه چرک در جای خود رها می شود.

آتل بندی و فیزیوتراپی

آتل بندی مفصل (برای جلوگیری از حرکت آن) در چند روز اول عفونت برای کمک به کاهش درد انجام می شود، اما فیزیوتراپی برای تقویت عضلات و جلوگیری از سفتی و از دست دادن دائمی عملکرد شروع می شود.